I dag er saker om endring av farskap enkle. Det er bare ett styrende bevis dersom dette er mulig å innhente, og det er DNA analyse. Dersom DNA analysen viser hvem som er den rette faren, så skal retten fastsette denne personen som far uansett om barnet har hatt en annen “sosial far” enn sin biologiske far. Det norske lovsystemet legger opp til at rettslig far skal være biologisk far. Så sant ikke selve prøven kan angripes som mangelfull så vil andre argumenter være uten betydning. Bare rettslig far har andledning til å gå til sak om bosted, samvær og foreldreansvar, jf. barneloven § 56.
Barneloven § 9. Vilkåra for å seie dom i farskapssak.
Dersom ein mann blir utpeikt som far etter DNA-analyse, skal dom seiast for at han er faren. Dersom det ikkje ligg føre DNA-analyse, eller det er grunn til å tru at det heftar feil ved DNA-analysen, eller dersom nærståande slektningar også framstår som mogelege fedre, gjeld reglane i andre og tredje stykket.
Har ein mann hatt samlege med mora på den tid ho kan ha blitt med barnet, skal dom seiast for at han er faren, dersom det ikkje er lite truleg at han er far til barnet.
Har mora hatt samlege med fleire menn i den tida ho kan ha blitt med barnet, skal dom for farskap likevel berre seiast når det er monaleg meir truleg at ein av dei er faren enn nokon av dei andre.
Er det utført assistert befruktning på mora, og ektemann eller sambuar har gitt sitt samtykke til dette, skal det seiast dom for at han er faren, dersom det ikkje er lite truleg at barnet er avla ved assistert befruktning.
Sædgiveren kan ikkje dømast til far. Dette gjeld likevel ikkje dersom assistert befruktning er gjort med sæd frå ektemann eller sambuar.